Postojanje u drukčijim dimenzijama

Postojanje u drukčijim dimenzijama

Iva Pavičić i dalje kreira izrazito vizualne motive, uvijek vodeći računa o plastičnosti scenskih slika

S jeseni je u plesnoj ponudi Zagreba krenuo i drugi WARP, program kojim se prezentiraju mladi autori i njihovi radovi bilo da su nastali u okviru radne platforme EkS–scene, organizacijskoga pogona WARP–a, ili izvan nje. S obzirom na prošlo izdanje, ove je godine program znatno proširen novim imenima, a nekima od njih WARP je prvi put omogućio prezentaciju. Do sada su izvedeni radovi OOUR–a, Nensi Lazić, Silvije Marchig, Marjane Krajač i Ive Pavičić, a do kraja godine, koliko program traje, publici će se predstaviti autori od kojih su možda poznatiji Željka Sančanin, Alen Zanjko, Oliver Frljić i Mario Kovač. WARP2 zanimljiv je i zbog propustljivijih granica između oblika izvedbenih umjetnosti, čime omogućuje širi pogled na tzv. neovisnu izvedbenu scenu u Hrvatskoj. Uroni tišina Ive Pavičić odnosno Grupe TO prvi je premijeran naslov u programu. Nakon podulje stanke, jer posljednju je predstavu, Žabokrečina iliti babina kaša, napravila 2003. godine, Pavičić i dalje kreira izrazito vizualne motive, uvijek vodeći računa o plastičnosti scenskih slika. Scenom tako vladaju goleme skulpture jarkih boja i neprirodnih oblika (Josipa Štefanec), među kojima tri plesačice (Valentina Čebušnik, Rina Kotur i Ivana Levanić) gube osobine čovjekolikosti, a više se primiču uobličenim stanjima svijesti i postojanju u drukčijim (čudnim) prostorno–vremenskim dimenzijama. Zbivanja na sceni postupno izranjaju iz mraka i na kraju u mraku ponovno postupno nestaju, otkrivajući i ostavljajući tijela u istom položaju, titraju uzdignutih ruku. Kod svake je zamjetljiv vlastiti kôd kretanja i on je izoliran od ostalih, premda ih Iva Pavičić slaže u međusobne odnose koji su više prostorni, nego značenjski. Pod baratanjem prostornim odnosima posebno mislim na dobro iskorištenu dimenziju dubine, kojom se služi suprotstavljanjem radnji u prosceniju i dubini pozornice. Takvim postavljanjem stvari predstava Uroni tišina uspijeva izgraditi samo atmosferu, naglašenu i u elektroniziranoj zvukovnoj podlozi (Jeanne Frémaux), sastavljenu od triju bića čiji je (plesni) jezik intiman i stran. I upravo je to najzanimljiviji aspekt predstave, vidljivo nastojanje da se pokret gradi iz specifičnih stanja, nakon čega izvođačice dobivaju vrlo opipljive karaktere, u čemu je osobito zanimljiva Ivana Levanić, dok je Rina Kotur tjelesno dominantna. Od neprestane aktivnosti, pa čak agresivnosti i ludila, odskače Valentina Čebušnik, koja većinu vremena provodi mirno stojeći ili ležeći, a i kada se pokrene u poodmakloj fazi predstave, ona to čini očito drukčije. Pa kad je naslov Uroni tišina, onda je njezina pojava baš to mjesto tišine koje odvlači pozornost od ostatka aktivnosti na sceni i unosi smirenje u kaotičnu okolinu. WARP2 nastavljen je 7. studenog s k.o./kombinirane operacije i izvedbom naslova Solo: Ciklus/1 u Teatru &TD. I premda je osnovna svrha programa afirmacija autora i proširenje plesne publike, zainteresirani će teško pronaći više informacija ukoliko nisu priključeni mailing–listi EkS–scene, a iako je u programskoj knjižici navedena web–adresa (www.eks–scena.hr), na njoj nije moguće pronaći nikakve vijesti (?!).

Jelena Mihelčić