Gotska groteska

Gotska groteska

Dovoljno je reći Crispin Glover — i štakori. Ili samo Crispin Glover, da bi se znalo kako je Willard (zapravo remake istoimena filma iz 1971. godine, što ne mora nužno biti poznat podatak) bizaran. Opskuran. Groteskan. Gotski. Kultni ekscentrik holivudskog filma — poznat po sklonosti pomaknutim celuloidnim karakterima, Glover od svojih likova nije daleko ni u privatnom životu, te ga u ’otkvačenosti’ rijetko tko može nadmašiti. Ali i u glumačkoj ekspresivnosti. Kao asocijalni kafkijanski činovnik tiraniziran od beskrupuloznog šefa, njegov Willard ulazi u neobičan ljubav/mržnja odnos sa kućnim štakorima — presliku onog edipovskog stvorenoga s majkom (indie-genijalka Jackie Borroughs, u najboljoj maniri gđe Bates); na taj način kreirajući i najbolje filmske trenutke s dvojcem simultano u kadru, te je prava šteta da njihove međuigre nema i više.

Vizualno prekrasan, kadrovski vrlo promišljen, Willard je film pravocrtne, jednostavne radnje, neopterećene suvišnim detaljima; ipak campovski nezanemariv. Spoj čak tri kultna elementa — Crispina Glovera, Jackie Borroughs i onomadni iznenadni uspjeh originala (malog B-horora) u sedamdesetima (kojem je omaž dan putem portreta Willardova oca, na kojima je glumac koji je glumio prvog Willarda — Bruce Davison, čime se Morganov uradak može promatrati i kao svojevrsni nastavak prethodnika), rezultira naime djelom koje neće proći bez obožavatelja. Njegova mračnost, stilizirana estetičnost, intrigantan antijunak, nesvakidašnji negativci, iznjedrili su specifičnom vrstom horora koji nesigurno ali ipak srčano koketira i sa psiho-dramom.

Katarina Marić