Iz prototipa u trokut

Dnevnik Bridget Jones, red. Sharon Maguire

Adaptacija trijumfalnog post-feminističkog romana Helen Fielding, svojevrsnog kulturološkog fenomena, s junakinjom s kojom se može identificirati većina žena — zbunjenom i neorganizirano smušenom, ponešto sporom tridesetinešto godišnjakinjom Bridget (Renee Zellweger), ovisnom o nezdravoj hrani, cigaretama, cugi; opsjednutom praćenjem tjelesne fluktuacije ali i... nedostupnim muškarcima; koja živi u konstantnom stanju gotovo paralitičke nelagode i nedostatka samopouzdanja, neuroze i nesigurnosti — kao dražesna, ranjiva i neurotična osamljenica u gomili.

Ova lagana ali oštroumna društvena satira, koja gazi puno dublje od nametnutih pomodnih kozmopolitanskih prototipova Seks i grada ili Ally McBeal, Renee (koja se za ulogu udebljala oko desetak kilograma) zaodijeva u idealne proporcije zlatnoholivudskih pin-up diva (ili bolje reći baroknih, rokokoovske celulitnosti) ala Mae West, Jean Harlow ili čak Marylin Monroe. Pritom joj njezin nadasve shabby stav »singlice« u svijetu samodopadnih sparenih mediokriteta, počesto odmaže.

Izvrstan osjećaj za casting i odlična slojevita gluma pun su pogodak filma. Renee Zellweger emotivna je, prirodno šarmantna glumica ekspresivna lica (iako u njezinoj interpretaciji Bridget postaje pomalo infantilna plavuša nenalik onoj u knjizi), nikad zgodniji Hugh Grant s tolikom je ležernošću odigrao pravu »mušku svinju«, šarmera i pritajenu ali prvoklasnu hulju — Bridgetina šefa u izdavačkoj kući Daniela Cleavera, da je gotovo »ukrao« čitav film, dok je Colin Firth, kao naduti, mrzovoljni, represivni snob, odvjetnik Mark Darcy (lik preuzet iz Ponosa i predrasuda Jane Austin, kojeg je Firth glumio i u popularnoj TV-produkciji) i potencijalni pronositelj najnovijeg modnog krika sa sobovima kao motivima božićnih džempera, no ne onih namijenjenih djeci, već prije svega ozbiljnim i uspješnim poslovnim muškarcima koji ih znaju nositi s dozom digniteta (baš kao što je Renee inaugurirala velike donje ženske gaće!). Nadmoćni Jim Broadbent, međutim, koji je Bridgetinu ocu dao ljubak pečat melankolične rezignacije, nažalost je premalo zastupljen na ekranu.

Ono što filmu pak nedostaje upravo jest i osnovno — duh romana, iako oživotvoruje motive iz Bridgetina života. Naime, kad bismo ga promotrili kao izdvojen koncept, nezavisan od knjige, ili pak kao njezinu preteču, senzacionalan uspjeh pisana predloška zasigurno bi izostao, prije svega zbog isuvišnog personaliziranja glavnog lika koji se iz ženskog prototipa pretvara u individualku zapletenu u klasičan ljubavni trokut.

No i nadalje bi to ostala zabavna i inteligentna komedija u rangu Notting Hilla ili Četiri vjenčanja i sprovod, iako je iz vida putem izgubila svježu oštroumnu dosjetljivost Bridgetinih pisanih monologa, doduše teško prenosivih iz forme dnevnika. Stoga, ako vam i nakon gledanja filma fali Bridget sa stranica, uvijek ostaje — knjiga.

Katarina Marić