Snovi o zrcalu i kišobranima

Svečana Alfirevićeva himničnost jest ona koja se poklanja pred svetkovinom govora koji se uzvisio, koja slavi i studenu staklovinu i brzu, zelenu rijeku.

E da se čuje bubanj, i da se čuje bruj nedohvatljiv ovome sluhu,
koji mrtve uspravlja i grli. I eto najednom Melodije. (...)

Darko Cvijetić iz predgovora

Darko Alfirević povezuje glazbu, misao i sliku, apstrakciju i konkretno, sva svoja životna iskustva (uključujući i jezik medicinske struke), i stvara zreo rukopis koji svojom nadnaravnošću predstavlja i odmak od dominantne struje. Jer pjesnik slijedi samo glas, izbjegavajući stvarnosnost, ispisujući poeziju punu života, sentimenta i sjetnog i euforičnog ritma, koja priziva nadu i snagu avangarde.

Darija Žilić iz osvrta u Vijencu